Visto dagli spazi infiniti cui solo l’anima può accedere, il mondo è come un punto e le lotte che in esso si svolgono non sono altro che un inutile andirivieni di formiche.

Non potest quisquam ante contemnere porticus et lacunaria ebore fulgentia et tonsiles silvas et derivata in domos flumina quam totus circumit mundum et, terrarum orbem superne despiciens angustum et magna ex parte opertum mari, sibi ipse dixit: "Hoc est illud punctum quod inter tot gentes ferro et igne dividitur? O quam ridiculi sunt mortalium termini!  Si quis formicis det intellectum hominis, nonne et illae unam aream in multas provincias divident? Cum te in illa vere magna sustuleris, quotiens videbis exercitus subrectis ire vexillis et equitem modo ulteriora explorantem, modo a lateribus affusum, libebit dicere: it nigrum campis agmen. Formicarum iste discursus est in angusto laborantium. Quid illis et nobis interest nisi exigui mensura corpusculi?" Punctum est istud in quo navigatis, in quo bellatis, in quo regnatis. Sursum ingentia spatia sunt, in quorum possessionem animus admittitur, et, cum illa tetigit, alitur, crescit ac, velut vinculis liberatus, in originem redit et hoc habet argumentum divinitatis suae, quod illum divina delectant.

Seneca, Naturales Quaestiones 1. praefatio 8-11 passim

Vai alla traduzione e alla "soluzione" degli esercizi